കുറ്റം പറയരുത്. നല്ല രസമുണ്ടായിരുന്നു. രണ്ട് സായിപ്പന്മാര്‍ തോക്കും പിടിച്ച് മുന്‍പിലെ പൈലറ്റ്‌ വണ്ടിയിൽ. പിന്നിൽ എസ്കോർട്ട് വണ്ടിയിൽ മറ്റു രണ്ടു വെള്ളക്കാർ. നടുവിലെ വണ്ടിയിൽ ഈ മലയാളി. രണ്ട് സൈറ്റുകളിലേക്കുള്ള ഒരു ചെറിയ യാത്രയായിരുന്നു അത്. സാധനങ്ങൾ എടുത്ത് വണ്ടിയിൽ വെച്ചു തന്നു. കയറാനുള്ള വണ്ടിയുടെ വാതിൽ തുറന്നുതന്നു. ഇരിപ്പൊക്കെ സുഖമല്ലേ, ഭയമൊന്നും വേണ്ട എന്നൊക്കെ നല്ല വാക്കുകൾ പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിച്ചു. ഓരോ സൈറ്റിലെത്തുമ്പൊഴും വാതിൽ തുറന്നുതരും. പുറത്തേക്കിറമ്പോഴേക്കും ചുറ്റും വന്നു നിന്ന്, ഓഫീസിന്റെ അകത്തുവരെ എത്തിച്ച് പുറത്തു കാത്തുനില്‍ക്കും. ഓഫീസില്‍നിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോഴേക്കും എവിടെനിന്നെങ്കിലും ഓടിയെത്തും. വീണ്ടും വാതില്‍ തുറന്നുതരുന്നു. സീറ്റ് ബെൽറ്റ് അണിയിപ്പിക്കുന്നു. അടുത്തത് ഏത് സൈറ്റിലേക്കാണെന്ന അന്വേഷണം. നമുക്ക് നമ്മോടുതന്നെ ഒരു ബഹുമാനമൊക്കെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന പരിപാടി.
അങ്ങിനെ വണ്ടിയിരിലിരിക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ളിലിരുന്ന് ഒരാള്‍ ചോദിക്കുന്നു. "പണ്ട് നിന്റെ മുതുമുത്തച്ഛന്മാർ ഇവര്‍ക്ക് എസ്കോര്‍ട്ടും പൈലറ്റും പോയിരുന്നത് ഓര്‍മ്മയില്ലേ? അവര്‍ക്കുവേണ്ടി ഭാരം ചുമന്നതും, വാതില്‍ തുറന്നുകൊടുത്തതും, പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി പുറത്ത് കാവലു നിന്നതും മറന്നുപോയോ? ഇന്നു നീ അവന്റെ സ്ഥാനത്തും അവന്‍ നിന്റെ സ്ഥാനത്തും. ഒരു സുഖമൊക്കെ തോന്നുന്നില്ലേ?"
"ഇല്ലല്ലോ സാക്ഷീ, ഇന്ന് അവര്‍ ഇതൊക്കെ ചെയ്യുന്നത് അവരുടെ തൊഴിലിന്റെ ഭാഗമായിട്ടല്ലേ? എന്നാല്‍ അന്ന് നമ്മളോ? വിരുന്നുവന്നവനെയൊക്കെ വീട്ടുകാരാക്കി നമ്മള്‍ മാറിനിന്നു. അപൂര്‍‌വ്വം ചിലര്‍ അതിനെ ധിക്കരിക്കാന്‍ ധൈര്യം കാട്ടിയപ്പോള്‍ അവനെയും അവരെയുമൊക്കെ നമ്മള്‍ ഒറ്റി. അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അടിമകളാവുകയായിരുന്നില്ലേ അന്നു നമ്മൾ? "
"എന്നാലും.."
"ഒരു എന്നാലുമില്ല. നിന്റെ അസുഖം എന്താണെന്ന് എനിക്ക് നന്നായറിയാം. വംശീയത എന്ന് പറയും ഞങ്ങളുടെ ഭാഷയിൽ അതിനെ. അതുതന്നെ. അത് പല രൂപത്തിലും വരും. മനസ്സിൽ അപകര്‍ഷതാബോധമുള്ളവനാണെങ്കില്‍ പിന്നെ പറയുകയും വേണ്ട. അത് അവന്റെ സ്വൈര്യം കെടുത്തും. അപ്പോഴാണ്‌ ഇമ്മാതിരി ചരിത്രങ്ങളൊക്കെ ഓര്‍മ്മവരിക".
ഉള്ളിലെ ആളുടെ ഒരു ശബ്ദവും പിന്നെ കേട്ടില്ല.
വഴിയില്‍ ഇരുവശത്തും ആളുകളുപേക്ഷിച്ചതും, പകുതിയും പൂര്‍ണ്ണമായും തകര്‍ന്ന വീടുകളും മണ്ണിൽ പകുതിമുക്കാലും പൂണ്ടുപോയ ദ്രവിച്ച വാഹനങ്ങളുടെ ശവപ്പറമ്പുകളും കടന്നുപോയി. ചില വീടുകളുടെ മുന്നില്‍ സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും പറമ്പില്‍ പണിയെടുക്കുന്നു. ചെമ്മരിയാടുകളെ ആട്ടിത്തെളിച്ചുകൊണ്ട് കുട്ടികളും പ്രായമായവരും നടന്നുപോകുന്നു. നട്ടുച്ച വെയിലത്ത്, കറുത്ത വസ്ത്രത്തില്‍ ആകെ മൂടി, വിജനമായ ഒരു വഴിയുടെ തുടക്കത്തില്‍ ഒരു സ്ത്രീരൂപം ഭിക്ഷ യാചിക്കുന്നു. ബാര്‍ളിയും ചോളവും കൃഷിചെയ്യുന്ന ചെറിയ പറമ്പുകൾ. വഴിനീളെ ഇരുവശവും കുന്നുകൂടി കിടക്കുന്ന പാഴ്വസ്തുക്കളിൽ നിന്ന് ഭാഗ്യം തിരയുന്നവർ. നാട്ടുവഴിക്കവലകളിൽ വലിയ ബാനറുകളിൽ ജിഹാദികളായ കുട്ടികളുടെയും ചെറുപ്പക്കാരുടെയും വർണ്ണചിത്രങ്ങൾ. ചില ബാനറുകളിൽനിന്ന് കൌശലക്കാരനായ മുക്താദാ സാദർ വെറുപ്പും ദേഷ്യവും കലർന്ന കണ്ണുകളോടെ തെരുവിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
വഴി പിന്നെപ്പിന്നെ മോശമായി. പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ റോഡുകൾ. റോഡിൽനിന്നിറക്കി, വശങ്ങളിലുള്ള മണൽത്തിട്ടയിലൂടെ വണ്ടിയെടുക്കുമ്പോൾ വെള്ളക്കാരൻ ഡ്രൈവർ കാസ്പർ പ്രാകി.“ബ്ലഡി മെസ്സ്”. ഇറാഖിനെ, അതിന്റെ സർക്കാരിനെ, പരസ്പരം കൊന്നൊടുക്കിത്തീരുന്ന ഷിയകളെ, സുന്നികളെ, ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും പൊരിഞ്ഞ ചൂടിൽ വെന്തുരുകുന്ന ബസ്രയെ എല്ലാറ്റിനെയും അവൻ പ്രാകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഫക്കിംഗിന്റെയും ബുൾഷിറ്റിന്റെയും തോരാത്ത തെറികൾ. മുൻപിലിരിക്കുന്ന അവന്റെ കൂട്ടാളി ആൻഡി ഗൌരവഭാവത്തോടെ റോഡിലേക്കുതന്നെ സർവ്വകണ്ണുകളും നട്ട് പുഞ്ചിരിപൊഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
“ഈ രാജ്യത്തെ മെസ്സാക്കിയതിൽ നിന്റെ ബ്ലയറിനും ബുഷിനും ഒരുപോലെ പങ്കില്ലേ കാസ്പർ“ എന്ന് കഴിയാവുന്നത്ര സൌ‌മ്യതയോടെ ചോദിച്ചപ്പോൾ കാസ്പറും ആൻഡിയും മയത്തിൽ ചിരിച്ചു. നിന്റെ നാട്ടുകാരും നിന്റെ യാങ്കി യജമാനന്മാരും ചേർന്ന് തകര്‍ത്ത് തരിപ്പണമാക്കിയ വഴികളിലൂടെ നിനക്ക് കുലുങ്ങാതെ ഇളകിമറിയാതെ ഒഴുകിപ്പോകാനാകുമെന്നു കരുതിയോ കാസ്പർ എന്ന് മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു. ഇനി ഇതാ മറ്റൊരു നാടിനെക്കൂടി തകര്‍ത്ത് നാമാവശേഷമാക്കാന്‍ നീയും നിന്റെ തെമ്മാടിക്കൂട്ടവും ഒരുങ്ങുന്നു. സിറിയയെ. നീയൊക്കെ ചേർന്ന് നാമാവശേഷമാക്കിയ ഈ നാടുകളിലെ കാശുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് ഇന്ന് നീയും നിന്റെ കുടുംബവും പട്ടിണികിടന്ന് ചാവാതെ, നികുതിവെട്ടിച്ചും, തിന്നും കുടിച്ചും ജീവിക്കുന്നത് എന്നെങ്കിലും ഓർക്ക് എന്നൊക്കെ പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. പറഞ്ഞില്ല.
ഒരിക്കൽ ഇതുപോലെ ഞങ്ങളെ ഭരിച്ച് മെസ്സാക്കിയ അതേ നിന്നെക്കൊണ്ട് ഇന്ന് എസ്കോർട്ടും പൈലറ്റും ഓടിപ്പിക്കുന്നതിൽ എനിക്ക് തരിമ്പും സന്തോഷവും “മധുരപ്രതികാര”വും ഒന്നും തോന്നുന്നില്ലെങ്കിലും, ഇവിടം മുഴുവൻ മെസ്സാക്കിയ നിന്റെ സംരക്ഷണയിൽ ഇതേ വഴിയിൽക്കൂടി ഈ അർദ്ധമൃതരായ മനുഷ്യരുടെ മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോൾ എനിക്കുണ്ടാകുന്ന അപമാനബോധമുണ്ടല്ലോ, അതാണ് ശരിക്കും ബ്ലഡി മെസ്സ്.
തന്റെ യജമാനന്റെ അവസ്ഥ കണ്ടിട്ടായിരിക്കണം, ഉള്ളിൽ ഒരുത്തൻ അമർത്തി ചിരിക്കുന്നത് അപ്പോൾ എനിക്ക് വ്യക്തമായി കേൾക്കാനാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അങ്ങിനെ വണ്ടിയിരിലിരിക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ളിലിരുന്ന് ഒരാള്‍ ചോദിക്കുന്നു. "പണ്ട് നിന്റെ മുതുമുത്തച്ഛന്മാർ ഇവര്‍ക്ക് എസ്കോര്‍ട്ടും പൈലറ്റും പോയിരുന്നത് ഓര്‍മ്മയില്ലേ? അവര്‍ക്കുവേണ്ടി ഭാരം ചുമന്നതും, വാതില്‍ തുറന്നുകൊടുത്തതും, പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി പുറത്ത് കാവലു നിന്നതും മറന്നുപോയോ? ഇന്നു നീ അവന്റെ സ്ഥാനത്തും അവന്‍ നിന്റെ സ്ഥാനത്തും. ഒരു സുഖമൊക്കെ തോന്നുന്നില്ലേ?"
"ഇല്ലല്ലോ സാക്ഷീ, ഇന്ന് അവര്‍ ഇതൊക്കെ ചെയ്യുന്നത് അവരുടെ തൊഴിലിന്റെ ഭാഗമായിട്ടല്ലേ? എന്നാല്‍ അന്ന് നമ്മളോ? വിരുന്നുവന്നവനെയൊക്കെ വീട്ടുകാരാക്കി നമ്മള്‍ മാറിനിന്നു. അപൂര്‍‌വ്വം ചിലര്‍ അതിനെ ധിക്കരിക്കാന്‍ ധൈര്യം കാട്ടിയപ്പോള്‍ അവനെയും അവരെയുമൊക്കെ നമ്മള്‍ ഒറ്റി. അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അടിമകളാവുകയായിരുന്നില്ലേ അന്നു നമ്മൾ? "
"എന്നാലും.."
"ഒരു എന്നാലുമില്ല. നിന്റെ അസുഖം എന്താണെന്ന് എനിക്ക് നന്നായറിയാം. വംശീയത എന്ന് പറയും ഞങ്ങളുടെ ഭാഷയിൽ അതിനെ. അതുതന്നെ. അത് പല രൂപത്തിലും വരും. മനസ്സിൽ അപകര്‍ഷതാബോധമുള്ളവനാണെങ്കില്‍ പിന്നെ പറയുകയും വേണ്ട. അത് അവന്റെ സ്വൈര്യം കെടുത്തും. അപ്പോഴാണ്‌ ഇമ്മാതിരി ചരിത്രങ്ങളൊക്കെ ഓര്‍മ്മവരിക".
ഉള്ളിലെ ആളുടെ ഒരു ശബ്ദവും പിന്നെ കേട്ടില്ല.
വഴിയില്‍ ഇരുവശത്തും ആളുകളുപേക്ഷിച്ചതും, പകുതിയും പൂര്‍ണ്ണമായും തകര്‍ന്ന വീടുകളും മണ്ണിൽ പകുതിമുക്കാലും പൂണ്ടുപോയ ദ്രവിച്ച വാഹനങ്ങളുടെ ശവപ്പറമ്പുകളും കടന്നുപോയി. ചില വീടുകളുടെ മുന്നില്‍ സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും പറമ്പില്‍ പണിയെടുക്കുന്നു. ചെമ്മരിയാടുകളെ ആട്ടിത്തെളിച്ചുകൊണ്ട് കുട്ടികളും പ്രായമായവരും നടന്നുപോകുന്നു. നട്ടുച്ച വെയിലത്ത്, കറുത്ത വസ്ത്രത്തില്‍ ആകെ മൂടി, വിജനമായ ഒരു വഴിയുടെ തുടക്കത്തില്‍ ഒരു സ്ത്രീരൂപം ഭിക്ഷ യാചിക്കുന്നു. ബാര്‍ളിയും ചോളവും കൃഷിചെയ്യുന്ന ചെറിയ പറമ്പുകൾ. വഴിനീളെ ഇരുവശവും കുന്നുകൂടി കിടക്കുന്ന പാഴ്വസ്തുക്കളിൽ നിന്ന് ഭാഗ്യം തിരയുന്നവർ. നാട്ടുവഴിക്കവലകളിൽ വലിയ ബാനറുകളിൽ ജിഹാദികളായ കുട്ടികളുടെയും ചെറുപ്പക്കാരുടെയും വർണ്ണചിത്രങ്ങൾ. ചില ബാനറുകളിൽനിന്ന് കൌശലക്കാരനായ മുക്താദാ സാദർ വെറുപ്പും ദേഷ്യവും കലർന്ന കണ്ണുകളോടെ തെരുവിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
വഴി പിന്നെപ്പിന്നെ മോശമായി. പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ റോഡുകൾ. റോഡിൽനിന്നിറക്കി, വശങ്ങളിലുള്ള മണൽത്തിട്ടയിലൂടെ വണ്ടിയെടുക്കുമ്പോൾ വെള്ളക്കാരൻ ഡ്രൈവർ കാസ്പർ പ്രാകി.“ബ്ലഡി മെസ്സ്”. ഇറാഖിനെ, അതിന്റെ സർക്കാരിനെ, പരസ്പരം കൊന്നൊടുക്കിത്തീരുന്ന ഷിയകളെ, സുന്നികളെ, ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും പൊരിഞ്ഞ ചൂടിൽ വെന്തുരുകുന്ന ബസ്രയെ എല്ലാറ്റിനെയും അവൻ പ്രാകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഫക്കിംഗിന്റെയും ബുൾഷിറ്റിന്റെയും തോരാത്ത തെറികൾ. മുൻപിലിരിക്കുന്ന അവന്റെ കൂട്ടാളി ആൻഡി ഗൌരവഭാവത്തോടെ റോഡിലേക്കുതന്നെ സർവ്വകണ്ണുകളും നട്ട് പുഞ്ചിരിപൊഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
“ഈ രാജ്യത്തെ മെസ്സാക്കിയതിൽ നിന്റെ ബ്ലയറിനും ബുഷിനും ഒരുപോലെ പങ്കില്ലേ കാസ്പർ“ എന്ന് കഴിയാവുന്നത്ര സൌ‌മ്യതയോടെ ചോദിച്ചപ്പോൾ കാസ്പറും ആൻഡിയും മയത്തിൽ ചിരിച്ചു. നിന്റെ നാട്ടുകാരും നിന്റെ യാങ്കി യജമാനന്മാരും ചേർന്ന് തകര്‍ത്ത് തരിപ്പണമാക്കിയ വഴികളിലൂടെ നിനക്ക് കുലുങ്ങാതെ ഇളകിമറിയാതെ ഒഴുകിപ്പോകാനാകുമെന്നു കരുതിയോ കാസ്പർ എന്ന് മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു. ഇനി ഇതാ മറ്റൊരു നാടിനെക്കൂടി തകര്‍ത്ത് നാമാവശേഷമാക്കാന്‍ നീയും നിന്റെ തെമ്മാടിക്കൂട്ടവും ഒരുങ്ങുന്നു. സിറിയയെ. നീയൊക്കെ ചേർന്ന് നാമാവശേഷമാക്കിയ ഈ നാടുകളിലെ കാശുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് ഇന്ന് നീയും നിന്റെ കുടുംബവും പട്ടിണികിടന്ന് ചാവാതെ, നികുതിവെട്ടിച്ചും, തിന്നും കുടിച്ചും ജീവിക്കുന്നത് എന്നെങ്കിലും ഓർക്ക് എന്നൊക്കെ പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. പറഞ്ഞില്ല.
ഒരിക്കൽ ഇതുപോലെ ഞങ്ങളെ ഭരിച്ച് മെസ്സാക്കിയ അതേ നിന്നെക്കൊണ്ട് ഇന്ന് എസ്കോർട്ടും പൈലറ്റും ഓടിപ്പിക്കുന്നതിൽ എനിക്ക് തരിമ്പും സന്തോഷവും “മധുരപ്രതികാര”വും ഒന്നും തോന്നുന്നില്ലെങ്കിലും, ഇവിടം മുഴുവൻ മെസ്സാക്കിയ നിന്റെ സംരക്ഷണയിൽ ഇതേ വഴിയിൽക്കൂടി ഈ അർദ്ധമൃതരായ മനുഷ്യരുടെ മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോൾ എനിക്കുണ്ടാകുന്ന അപമാനബോധമുണ്ടല്ലോ, അതാണ് ശരിക്കും ബ്ലഡി മെസ്സ്.
തന്റെ യജമാനന്റെ അവസ്ഥ കണ്ടിട്ടായിരിക്കണം, ഉള്ളിൽ ഒരുത്തൻ അമർത്തി ചിരിക്കുന്നത് അപ്പോൾ എനിക്ക് വ്യക്തമായി കേൾക്കാനാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
No comments:
Post a Comment