കുട്ടികള്‍ പ്രണയലേഖനമെഴുതുമ്പോള്‍

കുറച്ചു ദിവസം മുൻപ് എഴുതിയിരുന്നില്ലേ, നമ്മുടെ യുവതയിൽ പ്രതീക്ഷ നഷ്ടപ്പെടാറായിട്ടില്ലെന്ന്. ഇന്ന് വീണ്ടും അത് ഒന്നുകൂടി ബലപ്പെട്ടു.

മകന്റെ സ്കൂളിലെ മുതിർന്ന ക്ലാസ്സിലെ ഒരു ആൺകുട്ടിയുടെയും പെൺകുട്ടിയുടെയും ബാഗുകളിൽനിന്ന് പ്രേമലേഖനങ്ങൾ കണ്ടെടുത്തുവത്രെ. അതും സ്മാർട്ട് ഫോണും, ഫെയിസ്ബുക്ക് ചാറ്റും, ഇമെയിലുകളുമൊക്കെ പുഷ്പം പോലെ ഉപയോഗിക്കാനറിയുന്ന കുട്ടികൾ പരസ്പരം കത്തയക്കുക.

“ജീവിതം യൌവ്വനതീക്ഷ്ണവും ഹൃദയം പ്രേമസുരഭിലവും” എന്നൊക്കെ എഴുതിക്കാണുമോ ആ കുട്ടികൾ അതിൽ? എന്റെ ജീവനേ, എന്റെ കരളേ എന്നൊക്കെയായിരിക്കുമോ അവർ അതിൽ അഭിസംബോധന ചെയ്തിരിക്കുക? എനിക്ക് നീയില്ലാതെ ജീവിക്കാനാവില്ല എന്ന് ഒരാളും, എനിക്കും അതിനു കഴിയില്ല എന്ന് മറ്റേയാളും എഴുതിക്കാണുമോ അതിൽ? എനിക്കു വേണ്ടി കാത്തിരിക്കാമോ എന്ന ഒരുവന്റെ ചോദ്യവും, മരണം വരെ ഞാൻ കാത്തിരിക്കാം എന്ന ഒരുവളുടെ മറുപടിയുമായിരിക്കുമോ അതിലുണ്ടായിരുന്നിരിക്കുക.ആ കത്തുകളൊന്ന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ!

പ്രണയവും കാത്തിരിപ്പും പ്രതീക്ഷകളും എല്ലാം നമ്മുടെ ചുറ്റുമുള്ള ചെറുപ്പങ്ങളിൽനിന്ന്  മെല്ലെമെല്ലെ ഇല്ലാതായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്നു തോന്നുമ്പോഴേക്കും, കൌമാരങ്ങളിലേക്ക് ഇന്നലെമാത്രം കടന്നുവന്നവരിൽ വീണ്ടും അവയൊക്കെ ഇതൾ‌വിടർത്തിനിൽക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ, ജീവിതമേ, എന്തൊരു സൌന്ദര്യമാണ് നിനക്ക്. എന്തൊരു സൌരഭ്യം..കാലമേ..ഇനിയെത്ര വസന്തങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാലും..

20 November 2014